Verbondenheid van mens en dier
Foto: Marijke van der Giessen
Ik ben meer voorstander van een grondhouding waarbij mens en natuur gelijkwaardig zijn
Natuurvolken leven in sterke verbondenheid met de dieren in hun omgeving. Oude rotsschilderingen laten vaak half mens half dier wezens zien. Dat schijnt een symbool te zijn van de verbondenheid van de mens als jager met het dier als prooi. Alleen vanuit die verbondenheid was het aanvaardbaar om een dier te doden. Dergelijke rituelen leven nog steeds voort bij natuurvolken in verre landen.
De verbondenheid tussen mens en dier is ook goed bekend van de Kelten. Er zijn uitgebreide beschrijvingen van de verbondenheid van de Kelten en de monniken op het eiland Iona met de dieren, in het bijzonder de vogels. Er zijn talrijke verwijzingen naar dieren in poëzie en kunst, maar ook in de liturgie op Iona. Zo hoorde de monnik Columba, stichter van de Iona gemeenschap, bij aankomst aan de kust in ‘de vreugdevolle kreten van de meeuwen de zegeningen van God en de goedkeuring van de natuur’.
De diversiteit aan dieren op aarde neemt op dit moment sterk af, helaas. Er zijn nog nooit in de historie in zo korte tijd zo veel dieren uitgestorven. De sterkste afname is in tropische bossen die in rap tempo verdwijnen. De mens wordt door velen gezien als rentmeester van de natuur, maar daarbij lijkt de nadruk steeds meer te liggen op het nut voor de mens en niet het voortbestaan van de natuur.Ik ben meer voorstander van een grondhouding waarbij mens en natuur gelijkwaardig zijn (partnerhouding) of de mens als deelnemer in de natuur (participatiehouding).
Hans Schravesande
