Het suizen van een zachte stilte
Het is een ontroerend verhaal over de ontmoeting van Elia met de Eeuwige op de Horeb. De profeet had een hectische tijd achter de rug, die eindigde met de overwinning op de Baälpriesters (1 Koningen 18).
Na grote spanning in een mensenleven volgt vaak een periode van neerslachtigheid of zelfs depressie. Ook Elia vraagt zich af waar het allemaal goed voor geweest is en wat hij eigenlijk heeft bereikt. Waar leef ik eigenlijk voor? Ik wou dat ik dood was…
Hij trekt de stilte van de woestijn in. De eeuwige stilte is als de dood. Na veertig(!) dagen komt hij bij de godsberg Horeb. Daar trekken aan hem voorbij een storm, aardbeving en een vuur voor het aanschijn van de Ene uit. Maar daarin is de Ene niet. ‘Na het vuur de stem van een zachte stilte. Het geschiedt als Elia dat hoort dat hij zijn aanschijn omhult met zijn luisterrrijke mantel; en ziedaar, tot hem een stem die zegt: waarom ben je hier, Elia? ‘ (Naardense bijbelvertaling).
Je verwacht het ‘heilige’ in de natuurkrachten… dan is er de stilte. Dan omwindt hij zijn gelaat- met een luisterrijke mantel- zoals Pieter Oussoren vertaalt. Elia treedt uit het binnenste van de aarde, de grot waarin hij overnachtte, naar buiten. Hij laat zijn ‘ík’ los en luistert. Het opmerkelijke is dat de Stem Elia terugwijst naar het leven, naar zijn verantwoordelijkenden en de plaatsen waar de politieke beslissingen totstandkomen. Geen heenreis zonder terugreis.
Aarden in geloof -Winter, Gottmer/ Franciscaanse Samenwerking, 1997
